Με τον ΛΕΞ στο στούντιο της «Εφημερίδας των Συντακτών»

Για τον ΛΕΞ εννοείται δεν χρειάζεται να σας πω και πολλά. Θα αντιληφθήκατε τι χαμός έγινε από την Πέμπτη το μεσημέρι και μετά που ανακοίνωσε τη συναυλία του στο ΟΑΚΑ, στις 28 Ιουνίου. Μέσα σε 24 ώρες έγινε sold out. Σε αυτό το podcast που κάναμε μας είπε ότι ήθελε να μπει μέσα στο ΟΑΚΑ για τη συναυλία αλλά, δυστυχώς, το στάδιο κλείνει για επισκευή. Οπότε το live θα πραγματοποιηθεί στον εξωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ.

Να το ακούσετε το podcast, αξίζει. Τόσο ο ΛΕΞ όσο και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος λένε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Ιδού μερικά, ενδεικτικά. 

Ν. Παναγιωτόπουλος: Παρακολουθώ εδώ και καιρό τη δουλειά του ΛΕΞ και υπήρξαν στιγμές που αυτός συμπύκνωνε πολλές σελίδες που έγραφα σε μια φράση μόνο, σε έναν στίχο. Θεωρώ ότι επιτελεί μια πολύ σοβαρή κοινωνική λειτουργία, αυτή του δημόσιου συγγραφέα. Είμαστε και οι δύο, νομίζω, δημόσιοι συγγραφείς. Όταν είδα λοιπόν τους στίχους και τη δουλειά του έμεινα έκθαμβος. Ήταν εντυπωσιακό και είπα να το συζητήσουμε διότι έχουμε μια κοινή λειτουργία, είτε το θέλουμε είτε όχι.

ΛΕΞ: Δεν τον είχα σκεφτεί τον όρο δημόσιος συγγραφέας. Λέμε για εμάς ότι είναι λαϊκή η δουλειά που κάνουμε, με την έννοια ότι αφορά τους πάντες. Δεν έχει κάτι το ελιτίστικο που προϋποθέτει μια συγκεκριμένη παιδεία ή ενασχόληση με κάτι. Έτσι, αυτόματα, το κάνει τόσο ανοιχτό που ο όρος δημόσιο, ας πούμε, είναι ταιριαστός. Νομίζω ότι η λέξη δημόσιος, σε μια εποχή που όλα είναι ιδιωτικά, είναι πάρα πολύ σημαντική. Ο τονισμός του δημοσίου σε μια περίοδο που όλοι ιδιωτεύουν ή ζουν από δημόσιες θέσεις για να εξαγγείλουν το ιδιωτικό, νομίζω ότι είναι σημαντικό.

ΛΕΞ: Αυτό το έχω ξαναπεί αλλά δεν ξέρω αν το έχω πει δημόσια. Υπάρχει ένα μεγάλο πνευματικό κενό στη χώρα, δεν θα πω εγώ πόσο, μπορεί να είναι το 2%. Προφήτης είναι εκείνος ο οποίος λέει αυτό που είναι έτοιμοι να ακούσουν. Όπως και εγώ καμιά φορά όταν φεύγω από τα βιβλία και προσφέρω τον λόγο σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν λόγο, βλέπεις ότι ξαφνικά τους δίνεις αξιοπρέπεια.

Ν.Π.: Ο ακαδημαϊκός κόσμος βγάζει τη θεωρία που είναι εξίσου σημαντική. Είναι κάπως αλληλένδετα με τον στίχο.

ΛΕΞ: Όσο πιο μεγάλο κοινό αποκτά ένας ράπερ, σημαίνει ότι εκφράζει πολύ περισσότερους. Μιλάμε για μία ποπ κουλτούρα. Εντάξει, υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι έρχονται επειδή είναι μόδα, είναι κουλ. Ή δεν έρχονται επειδή είναι κουλ, ενώ θα έπρεπε να έρθουν.

Ν.Π.: Ο οικονομικός παράγοντας έχει φτιάξει έναν μονοδιάστατο άνθρωπο. Πολύ συχνά γίνεται οπορτουνιστής για να ζήσει και αφήνει απέξω ανθρώπους οι οποίοι είναι σε απελπισία. Σε απελπισία και οργή. Φαντάσου τώρα μια οικονομία η οποία τα μετράει όλα με οικονομικούς όρους και είναι μια κακή οικονομία. Και υπάρχουν απίστευτα άλλα πράγματα κοινωνικά, τα οποία έχουν ένα οικονομικό κόστος. Αλκοολισμός, εγκληματικότητα, βία στον εαυτό μας, κατάθλιψη, βία στον άλλον.

ΛΕΞ: Το χιπ χοπ μιλάει για τους αφανείς. Είναι εκείνοι οι αφανείς διαφανείς. Είναι όσοι αισθάνονται ότι ζούνε πράγματα καθημερινά, τα οποία τα βλέπουν σε οθόνες που δεν τους αφορούν.

Ν.Π.: Τηρουμένων των αναλογιών, ο ΛΕΞ έχει τη λαϊκή απήχηση που είχε ο Καζαντζίδης το ’50. Έλεγε αυτό που όλοι ήθελαν να ακούσουν, που κανείς δεν το έλεγε αλλιώς. Γι’ αυτό και το λαϊκό μάς αρέσει.

ΛΕΞ: Εμείς ερχόμαστε από το πανκ. Εμείς είμαστε του πανκ πολιτικού τραγουδιού. Ξεκάθαρα, δηλαδή, συνεχιστές. Όσον αφορά το πολιτικό κομμάτι, γιατί δεν είμαστε μόνο αυτό.

ΛΕΞ: Ξαφνικά στην Ελλάδα στο χιπ χοπ υπήρχε μια σχολή, να το πω έτσι, που χρησιμοποιούσε δύσκολες λέξεις, όρους, προσπαθούσε να εντυπωσιάσει. Και έρχεσαι εσύ με άμεσο στίχο, απλό και καθημερινό και κάνεις κάτι. Ένα προϊόν που μπορεί να το καταλάβει ο καθένας. Συνειδητά, ασυνείδητα. Είναι μια γλώσσα η οποία επιτρέπει την ακύρωση της λογοκρισίας. Η επιλογή της γλώσσας του είναι ένα από τα πιο σημαντικά συμβολικά όπλα στήριξης αυτή τη στιγμή που έχουμε στην κοινωνία μας.