Στη μνήμη του Νίκου και του Σάββα

Συνάδελφοι-σσες,η
Ελλάδα βιώνει μέρες τώρα τον σπαραγμό που γεννά η απώλεια των αθώων
θυμάτων του μονοξειδίου της πολιτικής, που παράγεται από την ατελή καύση
της τρικομματικής αναλγησίας.

Τα
πρώτα θύματα της εθνικής ανοησίας, όπως και κάθε ανοησίας, δεν θα
μπορούσε να είναι παρά οι νέοι άνθρωποι, οι αθώοι.  Πάντα είναι οι
αθώοι!

Αυτοί
που δεν ενεπλάκησαν, δεν εξαπάτησαν, δεν άπλωσαν το χέρι, δεν «έχτισαν»
ταξιδιάρες καταθέσεις και δεν λερώθηκαν στον οχετό των άνομων
συμφερόντων.

Αυτοί
που γεννήθηκαν σε μια χώρα, που η ευθύνη της πολιτείας απέναντι στους
νέους της ξεκινά και σταμάτα στην συμπλήρωση του κάλπικου μηχανογραφικού
δελτίου των πανελληνίων εξετάσεων.

Ο Νίκος και ο Σάββας,ήταν φοιτητές του ονείρου και της ελπίδας, αυτά επέλεξαν, δεν επέλεξαν  της ανάγκης το κρύο, αυτό τους το επέβαλαν.

Τους
επιβλήθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιβάλουν οι “εκπορνευμένες”
πολυχρωματοσκουφίτσες, την ανεργία, την αυτοκτονία, την επαιτεία, τα
συσσίτια, τον φόβο και την ανασφάλεια. Οι παγιδευμένοι φοιτητές,
προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την παγωνιά με τον τρόπο που συνηθίζουν οι
νέοι μας, με αξιοπρέπεια, γλέντι και χαμόγελο, γιατί έτσι μπορούν και
έτσι πρέπει στα Ελληνόπουλα!

Προσπάθησαν
με την παρέα να γλυκάνουν την μοναξιά, και με τα πυρωμένα κάρβουνα να
σβήσουν το κρύο της ανέχειας που τους κληροδότησαν. Για να σβήσουν τα
όνειρα τους, φρόντισαν άλλοι..!

Το
φρόντισαν οι τιμητές της μνημονιακής υποτέλειας, οι παραγωγοί του
κοινωνικού μονοξειδίου, οι θλιβεροί «άρχοντες» μιας χώρας που ευδοκιμούν
μόνον τα τσακάλια, τα μαγκάλια και τα κανάλια.

Ο πόνος της θυσίας του Νικόλα, έτυχε να ‘ναι πιο κοντά σε ‘μας τους τσιμεντάδες, γιατί ήταν παιδί του συνάδελφου μας του Δημήτρη απ’ την Χαλκίδα,
γι αυτό και ένα μέρος της καρδίας του Νίκου έμεινε κοντά μας, για να
χτυπά μέσα μας σαν τύμπανο μνήμης, οργής και πόνου, για να μας θυμίζει
πως πρέπει με κάθε τρόπο να σπάσουμε τις ονειροπαγίδες που στήνονται
στις ζωές μας για να φυλακίσουν τα όνειρα των παιδιών μας.

Φίλε Δημήτρη, όπως και εσύ, έτσι και εμείς, γνωρίζουμε πως το ταξίδι του Νίκου στις γειτονίες των αγγέλων, δεν ήταν ατύχημα, ήταν ένας φόνος διαρκείας.

Μια
ανίερη θυσία νέων ηρώων, από θρασύδειλους κυνικούς «πολιτικούς» και
παραπολιτικούς μπαγαπόντηδες, προσφορά υποτέλειας στον μινώταυρο της
άκριτης κρίσης.

Ο
πόνος της απώλειας φίλε Δημήτρη που βιώνεις εσύ και η οικογένεια σου
δεν μαλακώνει και οι πληγές που ανοίγει όσο κι αν επουλωθούν θα έρχονται
στιγμές που θα πονούν. Όμως είναι χρέος του γονιού, δυσβάσταχτο χρέος,
να μετουσιώνει τον πόνο σε αγάπη για αυτούς που έμειναν πίσω να
θυμούνται. Η θύμηση είναι τιμή για αυτούς που θυσιάζονται, κι ελπίδα γι
αυτούς που μένουν να αγωνίζονται στην μνήμη τους.

5 Μαρτίου 2013

ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ