Αυτό είναι το σχέδιο της Α. Merkel για τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες στην Ελλάδα

Για να έρθει η ανάπτυξη στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο υποδοχής επενδύσεων στη χώρα, λένε οι Γερμανοί ειδήμονες. Αυτό σημαίνει ότι στην Ελλάδα πρέπει να δημιουργηθούν αμέσως Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ), με σημαντικά φορολογικά και επενδυτικά κίνητρα για τις επιχειρήσεις, αλλά και ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

Όλα αυτά στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου που επεξεργάζονται οι Γερμανοί «σοφοί» για την ανάδειξη των χωρών του ευρωπαϊκού νότου ως «επενδυτικών παραδείσων» μέσα στην Ευρωζώνη. Επικριτικός έναντι των πολιτικών της διαδόχου του στην καγκελαρία Α. Μέρκελ, εμφανίστηκε για μια ακόμα φορά ο τέως καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. «Όσα η κυβέρνηση του Βερολίνου επιβάλλει στην Αθήνα δεν έχουν ούτε πολιτικό, ούτε

Οι Ειδικές Οικονομικές ζώνες μέχρι σήμερα δεν μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στην Ευρωζώνη, γιατί αντίκεινται στους κανόνες του ελεύθερου ανταγωνισμού. Η Γερμανία όμως προσπαθεί εδώ και αρκετό καιρό να τις επιβάλει στην Ευρώπη, ξεκινώντας από την Ελλάδα και με πρόφαση την άμεση ανάκαμψη της ασταθούς οικονομίας της...

Την ιδέα μας την είχε παρουσιάσει -με τα απαραίτητα αναπτυξιακά διακοσμητικά επίθετα- ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομικών Φίλιπ Ρέσλερ, όταν είχε επισκεφθεί τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη το καλοκαίρι του 2011. Τότε ο Ρέσλερ είχε υποσχεθεί γερμανικές επενδύσεις με αντάλλαγμα τις ΕΟΖ. Ωστόσο, αυτή η λαμπρή γερμανική επινόηση των ΕΟΖ σταμάτησε και αναχαιτίσθηκε από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Από τότε η Γερμανία προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να την ξεμπλοκάρει.

Είναι προφανές ότι τα Εργατικά Συνδικάτα αντιδρούν, θεωρώντας ότι οι ΕΟΖ οδηγούν σε εργασιακό μεσαίωνα. Όπως λένε οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, σε παραβίαση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, υποχρεωτικές υπερωρίες, εργασιακή ανασφάλεια, υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας, χρήση πιεστικών πρακτικών προκειμένου να επιτευχθούν οι προθεσμίες και τα πλάνα της παραγωγής, εξάντληση του ανθρώπινου δυναμικού και απαγόρευση του συνδικαλισμού.

Το ερώτημα είναι τί θα απαντήσουν οι 1,2 εκατομμύρια άνεργοι αυτής της χώρας; Θα προτιμήσουν τη σκληρή και κακοπληρωμένη εργασία από τον Καιάδα της ανεργίας;

Σύμφωνα με μελέτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, οι εργαζόμενοι αυτών των ζωνών δουλεύουν 10-12 ώρες καθημερινά, ενώ σε κάποιες περιόδους ακόμη και 16 ώρες συνεχώς. Η συνήθης πρακτική των ζωνών είναι η παράταση της εργασιακής βάρδιας. Κάποια εργοστάσια χρησιμοποιούν σύστημα ημερήσιων ή εβδομαδιαίων πλάνων παραγωγής. Έτσι σε κάποιες περιπτώσεις οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν πέρα από την κανονική τους βάρδια. Ειδικά στις ΕΟΖ της Κίνας το μέσο ωράριο ποικίλλει από τις 54 έως τις 77 ώρες την εβδομάδα.

Από το 1995 στη Βουλγαρία και σε άλλες βαλκανικές χώρες υπήρχαν οι Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου, όπου κυρίως επένδυαν επιχειρήσεις της κλωστοϋφαντουργίας, της ένδυσης και της υπόδησης. Αργότερα, όταν μερικές από αυτές τις χώρες μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι επιχειρήσεις αυτές μεταφέρθηκαν στην Ασία, στο Μπαγκλαντές, στην Καμπότζη και τελευταία στην Κίνα.

Όλες αυτές οι οικονομικές ζώνες αποτελούν για τις πολυεθνικές επιχειρήσεις ένα παράδεισο με ιδανικές συνθήκες, αφού άπλα δεν φορολογούνται και μπορούν να μεταφέρουν ελεύθερα τα κέρδη στην έδρα τους. Συχνά, έχουν στη διάθεσή τους δωρεάν χώρους εγκατάστασης και δεν πληρώνουν ούτε το ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε το νερό. Το δικαίωμα στην απεργία και άλλες εργατικές ρυθμίσεις που ισχύουν στη χώρα, απαγορεύονται σε αυτές τις επιχειρήσεις. Έτσι είναι ελεύθεροι να επιβάλλουν απλήρωτες υπερωρίες, να δίνουν μισθούς πολύ κάτω από το όριο διαβίωσης και να μεταχειρίζονται τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σαν σκλάβους.

Του Χρήστου Κώνστα