«Αρχίζω και συνηθίζω» τιτλοφορείται η ταινία από την εκπαιδευτική του δράση Zizanimation, που δημιουργήθηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, στην οποία τα παιδιά μέσα από μια από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση και μία αλληλουχία ζωγραφισμένων παιδικών εικόνων, μιλούν για την οδύσσεια των παιδιών από τη Συρία.
«Δεν επιλέξαμε να γεννηθούμε σε μια πατρίδα που βομβαρδίζεται», «Ο μπαμπάς μας είπε πως στην Ευρώπη είναι καλοί οι άνθρωποι, πως θα βρούμε δουλειά και θα είμαστε εντάξει», λένε τα παιδιά, που στην πορεία ζωγραφίζουν έναν φράχτη με συρματοπλέγματα, μια θάλασσα που από όνειρο ζωής μετατρέπεται σε εφιάλτη και υγρό τάφο και ακολουθεί μία ζωγραφιά με μια οικογένεια είναι εγκλωβισμένη, ανάμεσα στην χατζάρα των τζιχαντιστών και στο χέρι της Ευρώπης που τους προειδοποιεί πως απαγορεύεται η είσοδος.
Καi το τέλος της με την αληθινή τραγικότητα....«Ακούτε;», λέει απελπισμένα μία παιδική φωνή...«Αρχίζω και συνηθίζω τον πόλεμό τους. Συνηθίζω τους νεκρούς μας…»