Τα πυρά των βουλευτών της αντιπολίτευσης, αλλά και της κοινής γνώμης, όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσε η «φωτογραφική τροπολογία» της συγκυβέρνησης για την επανεκλογή του αρχισυνδικαλιστή της ΔΕΗ Νίκο Φωτόπουλο στο Δ.Σ. της ΔΕΗ, την οποία ενέκρινε ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης και κατέθεσαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Δημητριάδης, Γιώργος Καραναστάσης και Ηλίας Παπαηλιού.
Πίστευαν ότι βάζοντας την προσθετική στην κύρωση της συμφωνίας με τη Νέα Ζηλανδία, θα πέρναγε στη «ζούλα», αλλά δυστυχώς το σχέδιο τους απέτυχε, μιας και οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, είναι χαρακτηριστικές:
-Γιάννης Βρούτσης-ΝΔ: «Βουλή-πλυντήριο της ανομίας. Ζούμε απίστευτες στιγμές και μέσα στο κοινοβούλιο. Η ΝΔ έχει ξεκαθαρίσει πως η διαφάνεια στη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού αποτελεί το νούμερο «ένα» στην ιεραρχία και τις προτεραιότητες που θέτει. Πώς μετέτρεψε η Κυβέρνηση το Κοινοβούλιο; Σε πλυντήριο ανομίας; Πριν από λίγο καιρό στο «όνομα» της μεταναστευτικής πολιτικής ζητήσατε εξουσιοδότηση από το Κοινοβούλιο για να κάνετε απ’ ευθείας αναθέσεις».
- Γιώργος Αμυράς-Ποτάμι: «Ξέραμε το αρνάκι Νέας Ζηλανδίας, τώρα έχουμε τις τροπολογίες Νέας Ζηλανδίας».
Τραγική με όλη την επιείκεια ήταν η προσπάθεια του υπουργού να εξηγήσει τα ανεξήγητα και προκλητικά με καθαρά πολιτικό επιθετικό λόγο, για αν στρέψει αλλού την προσοχή, αλλά δεν τα πολυκατάφερε: «Οι εργαζόμενοι θα αποφασίσουν ποιους θέλουν. Μάλλον η προηγούμενη κυβέρνηση ρύθμιση τους φωτογράφιζε που έβαζε μια θητεία. Δεν έχετε βάλει σε άλλον φορέα μόνο μια θητεία. Για μας είναι θέμα δημοκρατίας και ισονομίας»...
Επί της ουσίας τώρα, η παλιά ρύθμιση προέβλεπε μόνο μια θητεία, αλλά η αριστερή κυβέρνηση αιτιολόγησε την απόφαση της ως εξής: «Η παλαιότερη ρύθμιση εισήγαγε ένας μεροληπτικό(!) περιορισμό στην ελεύθερη, εκ μέρους των εργαζομένων, εκλογή των αντιπροσώπων τους, που δεν είναι σύμφωνη με την αρχή της αναλογικότητας, η οποία πρέπει να διέπει τέτοιους περιορισμούς: ο περιορισμός της εκλογιμότητας των εκπροσώπων εργαζομένων σε μια και μόνο θητεία».
Καταλάβατε πως παίζεται το πολιτικό «παιχνίδι» των συμφερόντων;