(ΝΕΟ) ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΑΝΤΙ (ΝΕΩΝ) ΔΑΝΕΙΚΩΝ

Η κρίση χρέους της Ελλάδας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολιτικούς ή οικονομικούς όρους; Το ερώτημα τίθεται πλέον ανοικτά, όσο διαπιστώνεται ότι η “θεραπευτική αγωγή” της Τρόικας επιδεινώνει την κατάσταση του ...ασθενούς, οδηγώντας τον αργά και σταθερά στο θάνατο. Με άλλο λόγια η πολιτική της Τρόικας και του μνημονίου βαθαίνει την ύφεση και οδηγεί τη χώρα στην επίσημη χρεοκοπία.

Το ερώτημα λοιπόν τίθεται επιτακτικά. Μπορεί η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της χώρας να...

 αναλώνεται σε συζητήσεις χρηματοπιστωτικού περιεχομένου, εξαντλώντας φαιά ουσία και χρόνο σε θέματα που ελάχιστοι γνωρίζουν, ή θα πρέπει να συμφωνήσει σε ένα νέο πρότυπο ανάπτυξης, ανεξαρτήτως των επιθυμιών και αποφάσεων πιστωτών και αγορών; Έχει η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της χώρας την πολυτέλεια να συζητά αν θα γίνει και πότε αναδιάρθρωση του χρέους, αν και πότε θα βρεθούν τα 3 δισ.€ που απαιτούνται απαιτούνται από το μνημόνιο; Ή απλά θα πρέπει να συμφωνήσει για την ανασύσταση της παραγωγικής βάσης και στον τρόπο που αυτή θα επιτευχθεί;

Είναι σαφές πλέον στους πολλούς (όχι απαραίτητα ειδικούς) ότι η κρίση χρέους στην Ελλάδα έχει δυο διαστάσεις. Την ευρωπαϊκή/παγκόσμια και την εσωτερική. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός. Είναι άλλο να συζητά κανείς την κρίση της Ευρωζώνης και εντελώς διαφορετικό να αναζητά τρόπους αλλαγής του ελληνικού προτύπου ανάπτυξης. Για το πρώτο θέμα, ο λόγος της ελληνικής πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ είναι ασθενής – ελάχιστα επηρεάζει. Για το δεύτερο, η ευθύνη της πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ είναι μεγάλη.

Ό,τι και να γίνει σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Όπως τόνισε σε πρόσφατη συνέντευξη του ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιώργος Προβόπουλος “το νέο πρότυπο ανάπτυξης που χρειαζόμαστε σημαίνει στροφή από την κατανάλωση στην αποταμίευση και στην επένδυση, από τον κρατισμό στον ανταγωνισμό και στην επιχειρηματική πρωτοβουλία. Σημαίνει επίσης ενίσχυση του εξαγωγικού προσανατολισμού της οικονομίας”.

Για να συμβεί αυτό που περιγράφει σε τρεις γραμμές ο Διοικητής, θα πρέπει να συναφθεί ένα νέο “κοινωνικό συμβόλαιο” μεταξύ πολιτικό-οικονομικής ελίτ και κοινωνίας. Όσο η πολιτική τάξη αδυνατεί ή δεν προθυμοποιείται να θέσει τους όρους και τις προϋποθέσεις του “συμβολαίου”, τόσο η επιχειρηματική τάξη θα εμφανίζεται επιφυλακτική και αδρανής, τόσο η κοινωνία θα υποβάλλεται σε θυσίες χωρίς αντίκρισμα κι άλλο τόσο η χώρα θα κινδυνεύει να μετατραπεί σε “ζητιάνο” της Ευρώπης, όπως προέβλεψε ο Τούρκος Αντιπρόεδρος Μπουλέντ Αρίντς...