Η άνοιξη των κινημάτων

Από τις αρχές Μαΐου στην Ισπανία και στη συνέχεια στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης οι δρόμοι και οι πλατείες ξεχειλίζουν από χιλιάδες νέους και εργαζομένους για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής που σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα. Η επίθεση που δέχονται σήμερα οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Το μνημόνιο, ο μηχανισμός στήριξης, τα δάνεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν αφορούν την υποβοήθηση της χώρας για το ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά για τη διάσωση των δανειστών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των οικονομικά ισχυρών. Η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, η συρρίκνωση των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση κ.λπ.) και η εφαρμογή σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών βυθίζουν στον εργασιακό μεσαίωνα, στην αβεβαιότητα και την απόγνωση χιλιάδες ανθρώπους και οικογένειες.

Σε αυτές τις συνθήκες ένα μαζικό κίνημα, ζωντανό αναπτύσσεται με αντιφατικά χαρακτηριστικά, αλλά ελπιδοφόρο. Ενα αυθόρμητο κίνημα διαμαρτυρίας και οργής που θέτει στόχους πολιτικούς και διαμορφώνει αιτήματα. Οταν οι νέοι και οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν στους δρόμους με συνθήματα "χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς φόβο", όταν ζητούν "πραγματική δημοκρατία τώρα" και "να φύγουν όσοι δημιούργησαν την κρίση με τα μνημόνιά τους" λένε και εννοούν πολλά περισσότερα από όσα η συστημική Αριστερά μπορεί να καταλάβει. Θέλουν να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ζωή, τη μόρφωση, τη δουλειά, την αξιοπρέπεια.

Στρέφονται εναντίον ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που αυτοχαρακτηρίζεται ως δημοκρατία, αλλά ουσιαστικά έχει μετατραπεί σε δικτατορία της αγοράς και των τραπεζιτών. "Διαδηλώνουμε για πραγματική δημοκρατία και κατά της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας που λαμβάνει αποφάσεις, χωρίς να ακούει τους λαούς", γράφουν χαρακτηριστικά οι Ισπανοί "Los indignados". Δεν είναι τυχαίο ότι ένα αυθόρμητο κίνημα αναπτύσσεται έξω από τα συνδικάτα. Γιατί τα συνδικάτα που θα έπρεπε να είναι θεσμοί άμεσης δημοκρατίας, μοχλοί αντίστασης στις πολιτικές που κονιορτοποιούν την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, ελέγχονται ασφυκτικά από παρατάξεις και πρόσωπα που ευτελίζουν τον συνδικαλισμό. Οσοι κατακεραυνώνουν το αυθόρμητο στοιχείο ξεχνούν ότι στην πραγματικότητα αποτελεί την πρωτογενή μορφή του συνειδητού. Οτι μπορεί ένα ξέσπασμα απόγνωσης και οργής να μετατραπεί σε συλλογική δράση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος γι' αυτό το "ακηδεμόνευτο" κίνημα είναι η κηδεμονία - χειραγώγησή του από το ίδιο το πολιτικό σύστημα μέσα από ένα τμήμα των ΜΜΕ, που χαϊδεύει τα πιο αδύνατα χαρακτηριστικά του καλλιεργώντας την εχθρότητα και την αποστροφή σε κάθε μορφή συλλογικής, οργανωμένης πάλης με ευρύτερους πολιτικούς στόχους. Αυτό το κίνημα μπορεί να συναντηθεί με τη βάση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και να προχωρήσει ιχνηλατώντας τις βαθύτερες αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και να στρέψει όλα τα πυρά ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο, στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, που είναι οι μεγάλοι ένοχοι για τη διάλυση της κοινωνικής ζωής, το ξεχαρβάλωμα κάθε παραγωγικής δομής στη χώρα, την ισοπέδωση δικαιωμάτων και την καταδίκη μιας ολόκληρης γενιάς στη μιζέρια και την εξαθλίωση.