ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Δ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ: "Η διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι μια εγκληματική πράξη"

Το ERGASIANEWS εγκαινιάζοντας μια νέα συνεργασία με άνεργους δημοσιογράφους της περιοχής μας και με αφορμή τις αυριανές εκλογές του Εργατικού Κέντρου Πάτρας, ζήτησε από πέντε (5) άνεργους συναδέλφους τοπικών ΜΜΕ και εφημερίδων, ν' απευθύνουν πέντε ερωτήματα στο γνωστό συνδικαλιστή και μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ κ. Δημήτρη Καραγεωργόπουλο, σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Αυτή την στιγμή αυτό που γίνεται με τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι μια
 εγκληματική πράξη. Όταν μας παίρνουν το ψωμί απ’ το τραπέζι, εμείς μαλώνουμε για τα ασημένια μαχαιροπίρουνα. Έχω την πεποίθηση ότι εδώ και χρόνια γίνεται ακριβώς αυτό! Όχι ότι δεν πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές συνδικαλιστικές και πολιτικές προσεγγίσεις των πραγμάτων, αλίμονο! Ούτε ότι οι δράσεις των συνδικάτων δεν δικαιολογούν κριτική, και μάλιστα σκληρή! Αλλά τα συνδικάτα, εδώ και αλλού, ήταν πάντοτε χωνευτήρια διαφορετικών, πολλές φορές διαμετρικά αντίθετων, απόψεων και γραμμών. Δείτε για παράδειγμα τη ΓΣΕΕ και τα μεγάλα Εργατικά Κέντρα, πώς λειτούργησαν ήδη από τα χρόνια της ίδρυσής τους. Η οργανωτική ενότητα είναι μια αυταξία ακριβή, όπως φαίνεται ιδίως σε καιρούς κρίσης όπως οι δικοί μας. Πάντως δεν θα προσχωρήσω στην άποψη ότι οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ φαίνονται ανίκανες να εκφράσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αν δεν υπήρχε η ΓΣΕΕ το 2010 να υπογράψει τριετή εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας και να διασφαλίσει των κατώτερο μισθό, το "μαξιλαράκι ασφαλείας των αδυνάτων" δηλαδή, τώρα όλος ο ιδιωτικός τομέας θα είχε μετατραπεί σε Κινεζικό προτεκτοράτο από πλευράς εργασιακών σχέσεων. Και συμπληρώνω ακόμα ότι η βάση έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζεται δυναμικά, παρορμητικά, μαχητικά, επαναστατικά, αλλά η εκάστοτε ηγεσία πρέπει να λειτουργεί και να λαμβάνει αποφάσεις με υπευθυνότητα και πάντοτε στη βάση ότι θα υπάρχουν συνδικάτα και την επόμενη ημέρα. Όσοι σήμερα μας ασκούν κριτική, ας ανατρέξουν στην Αργεντινή και στις άλλες χώρες που μπήκε το ΔΝΤ, για να δουν πως τα συνδικάτα διαλύθηκαν μέσα σε μια νύχτα. Και όσοι σήμερα ανεβαίνουν στα κεραμίδια και υπερθεματίζουν έναντι των υπολοίπων, με ψευτοεπαναστατικούς, πλην όμως αναποτελεσματικούς ρυθμούς, θα είναι οι πρώτοι που θα συμβιβαστούν και θα σιωπήσουν όταν τους διακοπεί η κρατική χρηματοδότηση προς το συνδικάτο τους. Εμείς τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα στηριζόμαστε οικονομικά στις δικές μας δυνάμεις και δεν «εξαρτόμαστε» από κρατικές χρηματοδοτήσεις. Θα πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι τρέχουμε σε μαραθώνιο. Όσοι έτρεξαν από την αρχή "κατοστάρι" σήμερα είναι "λαχανιασμένοι" και ανήμποροι να προσφέρουν καλές υπηρεσίες στους εργαζόμενους.

Καταρχήν οφείλω να πω ότι το γεγονός ότι αναλαμβάνονται διάφορες πρωτοβουλίες οργάνωσης και αυτοργάνωσης εργαζομένων και πολιτών από τη βάση, αποτελεί από μόνο του ένα ελπιδοφόρο γεγονός. Φοβάμαι όμως ότι αν και είναι ενδιαφέρουσες τέτοιες πρωτοβουλίες, ουσιαστικά βάζουν νερό στο αυλάκι μιας πολυδιάσπασης των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Είναι μεν ελπιδοφόρο το γεγονός ότι αυτές οι κινήσεις συγκεντρώνουν πολλούς εργαζόμενους, οι οποίοι έως τώρα δεν είχαν και δεν αποζητούσαν κλασική, παραδοσιακή συνδικαλιστική έκφραση, δεν έχουν όμως να επιδείξουν ως τώρα κάποια αποτελέσματα, σε αντίθεση με τα συνδικάτα που με τις διεκδικήσεις τους δημιούργησαν ένα πολύ ισχυρό εργασιακό πλαίσιο στη χώρα μας, ασχέτως αν τώρα κάποιοι επιχειρούν να το αποδομήσουν. Εάν δεν μπορούμε να φτιάξουμε καινούργιες συλλογικότητες, ας βελτιώσουμε τις υπάρχουσες. Κανείς δεν εμποδίζεται να συμμετάσχει στις συλλογικότητες που σήμερα ονομάζονται συνδικάτα, να λάβει μέρος στις Γενικές Συνελεύσεις, στις αρχαιρεσίες και να επηρεάσει με τον τρόπο αυτό τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων. Τα συνδικάτα υπάρχουν ως θεσμοί και είναι δοκιμασμένα στο πέρασμα των χρόνων, ως ισχυροί και αποτελεσματικοί θεσμοί κοινωνικής αντίστασης. Όλα τ' άλλα "κινήματα", μπορεί να εκφράζουν την δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών, αλλά μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για διαταξικές πρωτοβουλίες, στις οποίες συμμετέχουν όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες οι κοινωνικές τάξεις. Όταν, μετά από μερικά χρόνια ομαλοποιηθεί η κατάσταση, αυτά τα διαταξικά μορφώματα θα εξασθενίσουν και οι άνθρωποι της μισθωτής εργασίας θα πρέπει να έχουν ζωντανούς τους θεσμούς των συνδικάτων για να διεκδικήσουν ξανά το μερίδιο που απώλεσαν μέσα στην κρίση. Αν έχουμε απαξιώσει ή διαλύσει τα συνδικάτα, τότε θα επικρατήσει ο νόμος του ισχυρού και οι εργαζόμενοι θα εξακολουθούν, ακόμα και σε περιόδους ανάκαμψης της οικονομίας της χώρας, σε δυσμενέστερη διαπραγματευτική θέση, έναντι των οικονομικά δυνατότερων κοινωνικά τάξεων.

Εννοείται! Το συνδικαλιστικό κίνημα ακολουθεί παραδοσιακές μορφές και τρόπους οργάνωσης, ενώ οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Αυτή τη στιγμή, το κέντρο βάρους των εργασιακών σχέσεων σιγά-σιγά περνάει στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας. Οι επισφαλώς εργαζόμενοι δεν βρίσκουν εύκολα συνδικαλιστική έκφραση. Θα πρέπει το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα να αντιδράσει. Και να αντιδράσει με έναν θετικό τρόπο, ώστε να αποτελέσει τη συνδικαλιστική έκφραση και όλων αυτών των κατηγοριών εργαζομένων. Νομίζω ότι αυτό θα είναι και το μεγάλο στοίχημα και της επόμενης Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου της πόλης μας.

Όπως είπα και σε προηγούμενη ερώτηση συνάδελφού σας, η οργανωτική ενότητα είναι μια αυταξία ακριβή, όπως φαίνεται ιδίως σε καιρούς κρίσης όπως οι δικοί μας. Υπάρχει μια κάθετη διαίρεση στο συνδικαλιστικό κίνημα, η οποία διαλύει και τις όποιες προοπτικές αποτελεσματικής αντίστασης. Αναφέρομαι ειδικότερα στο ΠΑΜΕ, το οποίο μπόρεσε και συγκέντρωσε κόσμο, αλλά δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση, είτε να αμυνθεί στις επιθέσεις, είτε να βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων. Αν τα συνδικάτα δεν μας αρέσουν οφείλουμε να τα βελτιώσουμε. Δεν μπορούμε να διαλύσουμε αυτή τη στιγμή τα συνδικάτα όταν δεν έχουμε τίποτα καλύτερο στη θέση τους. Το Π.Α.ΜΕ (ακόμα) δεν έχει προχωρήσει σε οργανωτική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και βεβαίως δεν αποτελεί συνδικαλιστική οργάνωση. Στο Εργατικό Κέντρο κατέρχεται στις εκλογές με το ψηφοδέλτιο της Ταξικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης - Τ.Α.Σ και όχι ως Π.Α.ΜΕ. Πάραυτα είναι με το "ένα πόδι μέσα" στην υπάρχουσα οργανωτική διάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος και με το "ένα πόδι έξω". Ακόμα δεν έχουν αποφασίσει αν θα δημιουργήσουν δική τους οργανωτική δομή, κυρίως για οικονομικούς λόγους πιστεύω και όχι γιατί πραγματικά επιθυμούν να διατηρήσουν ενωμένα τα συνδικάτα. Αν ερχόταν μια Κυβέρνηση ή κάποιος άλλος παράγοντας που θα τους εξασφάλιζε κρατική ή άλλη χρηματοδότηση και θα τους παραχωρούσε δομές για να στεγάσουν δικά τους εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, θα είχαν προχωρήσει προ πολλού στην ίδρυση δεύτερης ΓΣΕΕ. Το έχουν ξανακάνει άλλωστε στο παρελθόν!

Οφείλω να διευκρινίσω γι’ άλλη μια φορά, διότι υπάρχει σύγχυση στον πολύ κόσμο, ό,τι η ΠΑΣΚΕ αποτελεί συνδικαλιστική παράταξη των εργαζομένων και συσπειρώνει γύρω της ευρύτερες δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις στους διάφορους κλάδους και εργασιακούς χώρους. Επίσης εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχει διαχωρίσει πλήρως τη θέση της από το κόμμα και δεν αποτελεί κομματικό βραχίονα, όπως συμβαίνει με τις υπόλοιπες παρατάξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και με διακυβέρνηση Ν.Δ, η ΠΑΣΚΕ εξακολουθούσε ν’ αποτελεί την πρώτη επιλογή των εργαζομένων. Η ανεξαρτησία και αυτονομία της ΠΑΣΚΕ είναι αδιαμφισβήτητη και αυτό αποδεικνύεται από την εμπιστοσύνη που της δείχνουν οι εργαζόμενοι. Σε μια περίοδο που δημοσκοπικά το ΠΑΣΟΚ καταρρέει, η ΠΑΣΚΕ καταγράφει νίκες σε εκλογικές διαδικασίες σε όλη την Ελλάδα και αυξάνει συνεχώς δυνάμεις. Είμαι πεπεισμένος για την νίκη της ΠΑΣΚΕ στις εκλογές του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Πάτρας και την αυτοδυναμία της στη Διοίκηση. Όταν οι άλλοι προσπαθούσαν με κορώνες και επαναστατικά κηρύγματα να δημιουργήσουν απλά εντυπώσεις και να επωφεληθούν (εκλογικά) την οικονομική κρίση, τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ έδιναν καθημερινά μάχες στα δικαστήρια, στις Επιθεωρήσεις Εργασίας, στους φορείς και στους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης, ώστε να προστατευτούν εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις. Δίναμε καθημερινές μάχες για να υπερασπιστούμε ανήμπορους συναδέλφους οι οποίοι αντιμετώπιζαν την εργοδοτική αυθαιρεσία. «Κάναμε πολλά την περασμένη τριετία για να προασπίσουμε τους συνάδελφούς μας και λέγαμε λίγα». Κάποιοι άλλοι «έλεγαν πολλά και δεν έπρατταν τίποτα». Πιστεύω ότι οι συνάδελφοί μας θα εκτιμήσουν την προσπάθεια και την αποτελεσματικότητα μας και θα μας τιμήσουν αναλόγως.

Τώρα σε προσωπικό επίπεδο θα δώσω τη μάχη, μαζί με τους άλλους συναδέλφους της παράταξής μου, ώστε η ΠΑΣΚΕ να είναι γι’ άλλη μια φορά νικήτρια παράταξη. Πάνω απ’ όλα μετράει η ομάδα και τα διάφορα αξιώματα και οι φιλοδοξίες πρέπει να μένουν παραπίσω!