Έρχεται απεργία, τώρα "Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"

Ο
μάγος του λόγου, ο μεγαλύτερος λάτρης του Θεού και ακούραστος αναζητητής του Θείου
στον άνθρωπο, ο Νίκος Καζαντζάκης μέσα από το έργο του μας ζητά και μας προτρέπει.........:
 

          "Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες:
Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

          "Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με
τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!

          "Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος,
απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η
μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

          "Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς
τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!"............

          Στο θέατρο του κυβερνητικού παραλόγου,
στο θέατρο του οικονομικού και κοινωνικού μαρασμού, οι ρημαχτές των ζωών μας
προσπαθούν μέσω του φόβου, των επίπλαστων ενοχών και της ψυχολογικής ομηρείας, να
μας καταστήσουν θλιβερούς και παθητικούς θεατές του δράματος μας.

          Καθημερινό μέλημα των καλοπληρωμένων
μέσων προπαγάνδας και των άβουλων πολιτικών του ενδοτισμού, είναι να
μετατρέψουν τους πολίτες από όντα ελεύθερης βούλησης, σε φοβικά υποκείμενα
αποδοχής των νεοφιλελεύθερων πραχτικών, δημιουργώντας νοητικά και κοινωνικά
αδιέξοδα.

       Η μόνη μαθηματική
πράξη που γνωρίζουν και χρησιμοποιούν καλά, τα μεσαιωνικά βαμπίρ της
εξαθλίωσης, είναι η διαίρεση.

          Διαιρούν
καθημερινά τους εργαζόμενους σε έντιμους και ανέντιμους. 

         Παρουσιάζουν ως έντιμους,
«συμπαθητικούς» και πατριώτες, αυτούς που 
ήδη έχουν οδηγηθεί και «υποκύψει» εκβιαστικά, επαπειλούμενοι από την
αγχόνη της  ανεργίας, σε εξευτελιστικούς
όρους εργασίας, σε άνευ όρων παράδοση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και
της προοπτικής αξιοπρεπούς διαβίωσης.

       Ως ανέντιμους και κροίσους,
διαπομπεύουν τους εργαζόμενους που ακόμη καταφέρνουν να διατηρούν (με νύχια και
με δόντια) μερικά από τα θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα τους και έναν καθημαγμένο
μισθό συνεχώς απομυζούμενο από την φορολογική μαύρη τρύπα που άφησαν πίσω τους
οι μίζες, τα μπαξίσια και τα εκβιαστικά χαράτσια της υποτέλειας και του
εκβιασμού.

         Οι άνεργοι που βιώνουν καθημερινά το
τέρας της εξαθλίωσης, τον εξευτελισμό του χαρτζιλικιού, του εκπορευόμενου από τους εξαθλιωμένους
συνταξιούχους γονείς, αλλά και την φρίκη των γευμάτων στους μισοάδειους κάδους
σκουπιδιών, μαχόμενοι με πεινασμένες γάτες και σκύλους, βρίσκονται
εγκλωβισμένοι στην κατάθλιψη, τον μαρασμό και την παραίτηση.        

Όμηροι, σε ένα ατέρμονο αδιέξοδό που τους
καθιστά εκ των πραγμάτων ανίκανους να αντιδράσουν και να αντισταθούν. 

         Είναι χρέος όλων αυτών που διατηρούν
ακόμη ζωντανή την διάθεση και το «προνόμιο» της αντίστασης, να απλώσουν χέρι
αλληλεγγύης στους ανέργους και να τους οδηγήσουν στην αξιοπρέπεια του αγώνα. Στην προοπτική ανάκτησης της κουρσεμένης ζωής τους.

           Αυτή η απεργία είναι ένα μικρό δείγμα
της επερχόμενης αποπληρωμής των πράξεων, όλων των εφιαλτών και των τζογαδόρων της
πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου.

          Όλων αυτών που υπεξαιρούν τους μισθούς
και τις συντάξεις, που παράγουν ανθρώπινα ναυάγια, που καταργούν όλα τα εκπορευόμενα
από την δημοκρατία και τους αγώνες του λαού δικαιώματα του, που σφαγιάζουν την
υγεία και αναβιώνουν τους μαυραγορίτες των φάρμακων, που υφαρπάζουν τα κάθε
ίχνος ατομικής περιουσίας και στερούν από τον λαό το δικαίωμα στην παιδεία, την
έμπνευση και την ευφυΐα.   

          Στους αγώνες δεν  δίνονται Ρεπό. Απαιτείται η φυσική παρουσία
όλων αυτών που έχουν προοριστεί ως πρώτη ύλη στην κρεατομηχανή της φτωχοποίησης
και της υποταγής. 

          Όσοι
λένε ότι δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα με τις συνεχόμενες αγωνιστικές
απεργίες. Εμείς τους απαντάμε πως είμαστε καταδικασμένοι να σας καταπλήξουμε,
πως για εμάς χαμένοι αγώνες είναι οι αγώνες που δεν δόθηκαν ποτέ και εμείς
είμαστε διατεθειμένοι να τους δώσουμε όλους.