Στη δουλειά μου απολογήθηκα πολλές φορές που είμαι μονογονέας!(Σοκαριστική εξομολόγηση)

Μία εξομολόγηση εργαζόμενης μονογονικής οικογένειας, παρουσιάζει με αφοπλιστικές εικόνες, τι επικρατεί στους περισσότερους εργασιακούς χώρους, με τα δεδομένα καθημερινά να γίνονται όλο και πιο δραματικά..
Η Λίτσα, μέσω του σάιτ singleparent.gr, ανοίγει την καρδιά της, παρουσιάζοντας την άλλη όψη του νομίσματος, όπου οι εργασιακοί χώροι ακόμα και για πολύ καιρό ανέργους, δεν ξέρουμε αν είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από την ανεργία.
Αυτό θα το κρίνετε οι ίδιοι μόλις διαβάσετε όσα γράφει:

"Ύστερα από αρκετό καιρό στην ανεργία και ούσα σε ανάγκη, βρήκα μια εργασία μέσω ενός γνωστού(έτσι γίνεται πάντα).

Άρχισε λοιπόν ένας αγώνας καθημερινός. Έπρεπε να αντεπεξέλθω όχι μόνο στην σωματική κούραση αλλά και στην ψυχική φθορά.

Το αφεντικό όντας <Ελληνάρας> επιχειρηματίας είρων και προσβλητικός καθημερινά. Δουλειά από τις 6 το πρωί  μέχρι όταν τελείωνε η δουλειά. Δεν είχαμε το δικαίωμα να ερωτηθούμε, αν μπορούσαμε να κάτσουμε υπερωρίες.

Εγώ ήμουν από τις τυχερές. Δεν έμενα συχνά μέχρι αργά. Υπάρχουν όμως κοπέλες που τελειώνουν καθημερινά 6 και 7 το απόγευμα.

Οι υπερωρίες πληρωνόντουσαν 3,5 ευρώ την ώρα το οποίο ποσό νομίζω είναι λιγότερο από αυτό που θα όφειλε.

Έχοντας τα μέσα παντού απέφευγε τους ελέγχους και τα πρόστιμα. Και στους υπαλλήλους τρομοκρατία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα νοοτροπίας που καλλιεργούσε στους χρόνια υπαλλήλους του, η φράση μιας γυναίκας < αφού με πληρώνει θα κάνω ότι μου ζητήσει…>

Εγώ για προσωπικούς λόγους έφυγα. Όμως εκεί πίσω έμειναν γυναίκες που δεν μπορούν να φύγουν ή δεν ήρθε ακόμα η ώρα τους. Ή που πιστεύουν ότι αυτό αξίζουν. Και αυτό είναι το χειρότερο νομίζω…

Ούσα μονογονέας, έχω την ευθύνη και την επιμέλεια του παιδιού μου. Τον μεγαλώνω αποκλειστικά μόνη και είμαι περήφανη γι’αυτό. Εκεί μέσα έπρεπε να απολογούμαι συνεχώς γι’αυτή μου την επιλογή. Κακώς διεκδικούσα το δικαίωμα στο ωράριο για να μπορέσω να ασχοληθώ και με τον γιο μου κάποιες ώρες.

Ήθελαν σκλάβους χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, χωρίς δικαιώματα ικανοί να δουλεύουν 12-15 ώρες την ημέρα.

Προερχόμενη από τον ιδιωτικό τομέα, ήξερα ότι τα πράγματα εκεί έξω είναι πολύ άγρια. Όμως ο μεσαίωνας που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια είναι απερίγραπτος.

Η κρίση που περνάμε δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι καθαρά αξιακή. Εφόσον υπάρχουν ακόμα Έλληνες  πολίτες <προύχοντες> που κοιτούν πως να αφαιμάξουν και την τελευταία ρανίδα αίματος ανθρώπων που έχουν ανάγκη και  κανείς από την πολιτεία δεν δείχνει να ενδιαφέρεται, να ελέγχει και να θέλει να δώσει λύσεις, τότε είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι και υπόλογοι γι’αυτά που μας συμβαίνουν .

Ως πολίτες δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών, ως άνθρωποι είμαστε απαίδευτοι και ανώριμοι.

Πόσο τιμάται η αξιοπρέπεια ανθρώπων ξένων (Ινδών , Πακιστανών) που έρχονται στη χώρα μας για μια καλύτερη ζωή και δουλεύουν ασταμάτητα 15 ώρες την ημέρα 6 ημέρες την εβδομάδα;
Πόσο τιμάται η αξιοπρέπεια γυναικών που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους και πρέπει να δουλέψουν σε αντίξοες και προσβλητικές συνθήκες;
Πόσο τιμάται η αξιοπρέπεια γυναικών που θέλουν να συμπληρώσουν τα ένσημά τους και δέχονται τα πάντα για αυτό;
Πόσο τιμάται η αξιοπρέπεια γυναικών που η δουλειά τους δεν τους αποφέρει τα προς το ζην και αναγκάζονται να κάνουν και μια δεύτερη δουλειά;
Πόσο τιμάται η αξιοπρέπεια γυναικών που θα έκαναν τα πάντα γι αυτούς που πληρώνουν; Πόσο τιμάται η αξιοπρέπεια κοντόφθαλμων επιχειρηματιών που σε εποχή κρίσης κοιτούν πως να βγάλουν ακόμα περισσότερα, υπολογίζοντας τους εργάτες τους λιγότερο κι από τα απορρίμματα;

Αν απαντήσει κάποιος θαρραλέα σ’αυτά τα ερωτήματα, νομίζω ότι θα έχουμε μπει σε έναν δρόμο αυτό κάθαρσης και <σωτηρίας>."