Αυτό που συνέβη σήμερα με τον Δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, ούτε πρωτόγνωρο είναι, ούτε τυχαίο. Ο «νόμος της βίας» αποτελεί πολιτική επιλογή ετερόκλητων πολιτικοκοινωνικών δυνάμεων, που μεθοδικά στήνουν εδώ και χρόνια τέτοιου τύπου «εκτροφεία» βίας (violence-farms) από τις αρχές του 2008. Αυτά τα «εκτροφεία» γιγαντώθηκαν το 2011 στις πλατείες, στις διαδηλώσεις και στις αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις σε όλη την χώρα, εκμεταλλευόμενα την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών για τις σκληρές και άδικες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται.
Όσοι δραστηριοποιούμαστε ενεργά στα κοινωνικά κινήματα, έχουμε πέσει ουκ ολίγες φορές θύματα της βίας τέτοιων δυνάμεων. Γι’ αυτές τις μειοψηφικές δυνάμεις, η χρήση βίας αποτελεί το μοναδικό όπλο αναρρίχησης σε θέσεις πολιτικής και κοινωνικής αντιπροσώπευσης, καθώς το όποιο αφήγημά τους δεν τυγχάνει ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής, όχι τουλάχιστο πλειοψηφικής.
Η βία λοιπόν ως «όχημα», ανοίγει δρόμους...είτε εξαναγκάζοντας τους δημοκράτες σε παραίτηση -δια της βιαιοπραγίας, της τρομοκρατίας και του εκφοβισμού- είτε εγκλωβίζοντας αποκλεισμένες και αδικημένες κοινωνικές ομάδες στα «εκτροφεία βίας», δίνοντας τους «διέξοδο» εκτόνωσης της όποιας αγανάκτησης.
Από την στιγμή όμως που η βία αρχίζει και αποκτά αντιπροσωπευτικά ή έστω αντιπροσωπευόμενα χαρακτηριστικά, σταματά η πρόοδος, η προοπτική και η διαρκής προσπάθεια πολιτικοκοινωνικού εκδημοκρατισμού μιας κοινωνίας.
Η προσπάθεια των δημοκρατικών πολιτών και των κοινωνικών αγωνιστών, θα είναι επίπονη και δύσκολη εφεξής. Το αποτέλεσμα της μάχης για την κατάκτηση του αυτονόητου, δεν μπορεί πλέον να θεωρείται δεδομένο.