Ανάληψη ευθύνης για την βόμβα στον Άγιο Διονύσιο στο Κολωνάκι

Με κείμενο σε ιστοσελίδα, ομάδα αναρχικών που υπογράφει ως «Εικονοκλαστική Σέχτα» ανέλαβε την ευθύνη για τη βόμβα στον Άγιο Διονύσιο στο Κολωνάκι.

Ο εκρηκτικός μηχανισμός είχε τοποθετηθεί νωρίς το πρωί της Πέμπτης (27/12) έξω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου στη συμβολή των οδών Σκουφά και Λυκαβηττού στο Κολωνάκι. Από την έκρηξη είχε τραυματιστεί ο νεωκόρος του ναού και ένας αστυνομικός.

Όλο το κείμενο της ανάληψης ευθύνης:

“Πολλοί θα μας στοχοποιήσουν ως τρελούς. Η τρέλα είναι μόνο η λέξη για το πόση θέληση υπάρχει για την επιτυχία του στόχου.”

“Κι όταν η ύπαρξη πλημμυρίσει από το αίμα των ονείρων σου τότε να θυμάσαι πάντα αυτό: η απόγνωση είναι πιο επικίνδυνη από την ελπίδα.”

Κοντά στον πρώτο χρόνο της ζωής του ενεργού μας γκρουπ, πολλά πράγματα άλλαξαν απ’ όταν ξεκινήσαμε το μονοπάτι τη σύγκρουσης. Εξελιχθήκαμε και μάθαμε από τις εμπειρίες μας αλλά και από την παρακαταθήκη των αδερφών μας. Μάθαμε από την άγρια φύση και τους κύκλους της, ότι η φύση δεν σταματά, έτσι λοιπόν ούτε κι εμείς.

Την Πέμπτη, 27 Δεκέμβρη αφήσαμε μια βόμβα στην πόρτα της εκκλησίας του Αγίου Διονύσιου, στην καρδιά της Αθήνας. Στη μέση της πιο “ασφαλούς” και ελεγχόμενης γειτονιάς και την στιγμή που υπήρχε μια τρομο-υστερία, εισβάλαμε και φύγαμε από την περιοχή χωρίς κανένα πρόβλημα, καταστρέφοντας όλες τους τις φαντασιώσεις για ασφάλεια. (1)

Το χριστουγεννιάτικο μας δώρο ήταν φτιαγμένο από ένα κουτί που περιείχε ένα τενεκεδάκι αναψυκτικού γεμάτο με πυρίτιδα το οποίο είχε πάνω του κολλημένα καρφιά και ήταν δεμένο με σύρμα πάνω σε 2 μπουκάλια γεμάτα βενζίνη (500ml και το άλλο με 250ml). Ο μηχανισμός είχε διπλό σύστημα ενεργοποίησης, ένα με ρολόι που είχε το ρόλο του πυροκροτητή και ένα άλλο σαν παγίδα το οποίο ήταν φτιαγμένο έτσι, ώστε να ενεργοποιηθεί με το άνοιγμα του.

Δεν ήταν ένα συμβολικό χτύπημα, ο σκοπός μας ήταν η έκρηξη την στιγμή που η προβλεπόμενη θρησκευτική λειτουργία θα ξεκινούσε το πρωί, είτε με τον χρονοδιακόπτη είτε αν θα το άνοιγε κάποιος, ελπίζοντας να προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά που θα μπορούσε να γίνει σε κάποιο παπά και/ή στο κοπάδι των πιστών.

Εν τέλη, ένας μπάτσος και ο νεοκόρος τραυματίστηκαν. Ακόμα κι αν τα τραύματα δεν ήταν σοβαρά ή απέφυγαν τον θάνατο από τύχη επειδή η έκρηξη δεν ήταν αρκετά δυνατή όσο νομίζαμε, πήραμε το μάθημα μας για την επόμενη φορά.

Επιτεθήκαμε στην εκκλησία γιατί μισούμε αυτό το απαίσιο ίδρυμα και για τον ιστορικό του ρόλο στην ανάπτυξη του δυτικού πολιτισμού της κοινωνίας. Μισούμε τους ναούς τους, την πίστη τους, την ηθική τους, τους παπάδες και τα κοπάδια. Γελάμε με τον θυμό τους και την αποστροφή που δείχνουν τα παπαγαλάκια των μέσων ενημέρωσης, οι πολιτικοί, οι μπάτσοι και συγκεκριμένα οι υποκριτές της εκκλησίας, και θα γελάσουμε ακόμα περισσότερο με τις αντιδράσεις σας όταν διαβάσετε την ανάληψη μας.

Ωστόσο, η επίθεση μας δεν ήταν μόνο ενάντια στην εκκλησία, αλλά ενάντια σε όλη την κοινωνία.

Ακόμα κι αν επιτιθόμαστε αδιακρίτως ενάντια στην κοινωνία, ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους το κάνουμε, δεν πιστεύουμε στο διαχωρισμό του “αθώου” και του “ένοχου”.

Δεν πιστεύουμε όλη αυτή την αριστερή προπαγάνδα που μας λέει ότι οι πολίτες, το πόπολο είναι εξ ολοκλήρου αποξενωμένο και χειραγωγημένο. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, όπου οι περισσότεροι υποστηρίζουν την άμεση και την έμμεση άμυνα του πολιτισμού, του συστήματος, της ύπαρξης και ούτω καθεξής γιατί τους παρέχει ό,τι ακριβώς θέλουν, ό,τι εύχονται και ό,τι χρειάζονται. Στην πραγματικότητα, το τεχνοβιομηχανικό σύστημα ικανοποιεί τους σκλάβους του, σε αντάλαγμα με τη ζωή τους και την αξιοπρέπεια τους. Μέχρι αυτό το σημείο, τους παρέχει μια ισορροπημένη, ασφαλή και ήσυχη ζωή, τους υπόσχεται επιχρυσωμένα όνειρα και αν φυσικά αυτό δεν είναι αρκετό, τους πλυμμηρίζει με φθηνή διασκέδαση, συνήθεια και άνεση.

Για να πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι απλά ο πολιτισμός, και η τεχνοβιομηχανική ανάπτυξη είναι τυφλή. Σήμερα η κοινωνία (και με τον όρο κοινωνία δεν εννοούμε μόνο μια αφηρημένη οντότητα ή μια σειρά σχέσεων και αλληλεπιδράσεων μεταξύ τους, αλλά το σύνολο των κοινοτήτων και των ατομικοτήτων που της δίνουν μια υπόσταση) είναι παντελώς εξαρτημένη από τον τεχνητό κόσμο/lifestyle που είναι δημιουργήματα του τεχνοβιομηχανικού συστήματος. Πιο απλά η ανθρωπότητα δεν μπορεί (και δεν θέλει) να ζήσει ή να επιβιώσει χωρίς τα “πλεονεκτήματα” της επιστημονικής-τεχνολογικής-βιομηχανικής ανάπτυξης, ακόμα κι αν η τεχνοβιομηχανική κοινωνία καταναλώνει την άγρια φύση που πληρώνει το τίμημα με την καταστροφή της.

Το ανθρώπινο είδος δεν θα απαρνηθεί την φρενίτιδα και το ακόρεστο lifestyle πάση θυσία, στα κεφάλια τους δεν υπάρχει χώρος για καμία ανυσηχία για τις αρνητικές επιπτώσεις που προκαλούν στο περιβάλλον και στην άγρια ζωή. Έτσι κι αλλιώς, είναι πολύ αργά πλέον για να επισκευαστεί οτιδήποτε, περιβαλλοντολογικές συμφωνές, ΜΚΟ καμπάνιες, ανακύκλωση και ψεύτικη οικολογία προωθημένη από τον πασίγνωστο “πράσινο καπιταλισμό” είναι άχρηστες και ξεπλένουν συνειδήσεις. Εν τω μεταξύ, τα πρόσφατα νέα διαβεβαιώνουν ότι το 60% της άγριας ζωής του κόσμου έχει εξοντωθεί από το 1970 μέχρι σήμερα. (2)

Αυτό το μοντέρνο ανθρώπινο είδος είναι μέρος του προβλήματος, καθώς ο τρόπος ζωής αντιπροσωπεύει μια ακραία απειλή για την άγρια φύση. Γι’ αυτό αλλά και για άλλους λόγους, παίρνουμε τη θέση του εχθρού ενάντια στην ανθρωπότητα.

Είμαστε χαρούμενοι βλέποντας την κοινωνία σας να ενδίδει στην κατάντια και την εξαθλίωση της, βλέποντας την εγκληματικότητα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό να λαμβάνει χώρα στην μητρόπολη.

Είμαστε χαρούμενοι όταν η φύση παίρνει αδίστακτη εκδίκηση χτυπώντας τις πόλεις και τους ανυπεράσπιστους πολίτες με σεισμούς, εκρήξεις ηφαιστείων, καταιγίδες, πλημμύρες, φωτιές και άλλες καταστροφές ως υπενθύμιση του πόσο ασήμαντα είναι τα ανθρώπινα επιτεύγματα.

Είμαστε χαρούμενοι όταν λειτουργούν με επιτυχία οι μηχανισμοί μας στη μέση της αηδιαστικής σας πόλης τρομοκρατώντας τους πολίτες, όταν βλέπουμε τις επιτυχίες μας σε άλλα μέρη του κόσμου ώπου εξαπλώνεται ο ιός της ατομικής εξτρεμιστικής θεωρίας και πράξης. Είμαστε χαρούμενοι για το μονοπάτι που αφήνουμε πίσω μας από θύματα και καταστροφές.

Αυτό ήταν μια εισαγωγή για το τι θα ακολουθήσει. Με αυτό το κείμενο στέλνουμε ένα μήνυμα όχι μόνο στο κράτος, στις αρχές αλλά και σε όσους στέκονται εχθρικά απέναντι μας. Τα χέρια μας δεν τρέμουν όταν έρθει η ώρα να χυθεί αίμα.

Δεν θα δείξουμε ευαισθησία ή έλεος στους εχθρούς μας.

Οι λέξεις μας και οι πράξεις μας θα σοκάρουν πολλούς, ακόμα και αυτούς που αποκαλούν τους εαυτούς τους “αντικοινωνικούς”, μηδενιστές και τα λοιπά. Μιλάνε σκληρά για την εφησύχαση και την υποδούλωση των πολιτών, γεμίζουν ολόκληρες σελίδες με αιχμηρή γλώσσα ενάντια στις μάζες και τους κατηγορούν για συνενοχή με το σύστημα, αλλά σοκάρονται όταν ένας πολίτης τραυματίζεται ή σκοτώνεται, και αυτή είναι η στιγμή που ο πολίτης περνάει από την κατηγορία του “συνένοχου με το σύστημα” στην κατηγορία “αθώο θύμα”. Προφανώς, δεν περιμένουμε να μας καταλάβετε, ούτε να μοιραστείτε ή να δικαιολογήσετε τι λέμε και τι κάνουμε, και σε καμία περίπτωση δεν ζητάμε υποστήριξη ή αποδοχή από κανέναν, είτε σας αρέσει είτε όχι.

Δεν είμαστε ένα μάτσο αριστοκρατικοί επαναστάτες ούτε καλόκαρδοι αντάρτες που πολεμάνε για δικαιοσύνη, ισότητα και άλλες ανθρωπιστικές φαντασιώσεις. Δεν είμαστε εδώ για να λύσουμε τα προβλήματα αλλά για να τα δημιουργήσουμε, είμαστε ένα όργανο εκδίκησης της άγριας φύσης.

Αφιερώνουμε την επίθεση στη μνήμη του πολεμιστή Κevin Garrido, θα ζεις για πάντα μέσα στη μνήμη μας και στις δράσεις μας.

Δύναμη στους ατομικιστές που βρίσκονται σε πόλεμο με το υπάρχον!

Δύναμη στα αδέρφια μας του ITS σε Αμερική και Ευρώπη!

Τίποτα δεν τελείωσε, θα επανέλθουμε…

Ατομικιστὲς που Τείνουν στο Ὰγριο (ITS) – Αθὴνα

-Εικονοκλαστικὴ Σὲχτα

Πηγή