Μια εικόνα, 342 λέξεις |

Τα κόμικς οφείλουν πολλά στις αμερικανικές εφημερίδες του τέλους του 19ου αιώνα. Χωρίς κινηματογράφο, τηλεόραση και internet και με εκατομμύρια νεοπρολετάριους να συνωστίζονται στις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ, οι εκδότες των μεγάλων εφημερίδων είδαν στα κόμικς, και ιδιαίτερα σε αυτά που δημοσιεύονταν σε συνέχειες, μια ελκυστική πρόταση ψυχαγωγίας και διασκέδασης, ικανή να αυξήσει κατακόρυφα τις πωλήσεις.

Τέτοιοι εκδότες υπήρξαν πολλοί, με σημαντικότερους τον Joseph Pulitzer και τον William Randolph Hearst που προσέλαβαν αθρόα σκιτσογράφους, γελοιογράφους και δημιουργούς κόμικς και τους έδωσαν μεγάλες ελευθερίες και πολλές σελίδες καθημερινά. Υπήρξαν όμως και κάποιοι εκδότες μικρότερου βεληνεκούς που, παρά τις διαφωνίες και τις αντιρρήσεις τους, εντέλει λειτούργησαν υπερασπιστικά και προωθητικά προς το είδος, ίσως ακόμα και διά της εσκεμμένης αδράνειάς τους.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο James Gordon Bennett Jr., γιος του ιδιοκτήτη της New York Herald και συνιδρυτή του Associated Press, James Gordon Bennett Sr. Σύμφωνα με το άρθρο του ιστορικού Allan Holtz με τίτλο «Strip Barons», που δημοσιεύτηκε στο 12ο τεύχος του περιοδικού «Hogan’s Alley», αν και ο Bennett υπήρξε πρωτοπόρος σε πολλά θέματα γύρω από την έκδοση και την κυκλοφορία μιας εφημερίδας, για παράδειγμα ήταν ο πρώτος που προσέλαβε ρεπόρτερ οι οποίοι τριγύριζαν όλη μέρα στους δρόμους αναζητώντας ειδήσεις, δεν συμπαθούσε καθόλου τα κόμικς.

Στη «New York Herald» δημοσιεύονταν πολύ λίγα κόμικς και μέχρι το 1900 ήταν μόνο ασπρόμαυρα, ενώ στις υπόλοιπες εφημερίδες τα περισσότερα ήταν έγχρωμα ήδη από το 1895. Ο Bennett διοικούσε μάλιστα την εφημερίδα εξ αποστάσεως και όλες οι εντολές του προς το προσωπικό δίνονταν μέσω τηλεγραφημάτων.

Σύμφωνα με τον Holtz, όταν προς τα τέλη του 19ου αιώνα η εφημερίδα άρχισε να δημοσιεύει κόμικς για να είναι ανταγωνιστική προς τις άλλες, ο Bennett έστειλε ένα λιτό τηλεγράφημα στον επιμελητή των σελίδων ψυχαγωγίας που έλεγε: «Οχι άλλα κόμικς στην Herald. Αμεση εφαρμογή».

Ο επιμελητής, με κίνδυνο να χάσει τη δουλειά του, τον αγνόησε επιδεικτικά. Και συνέχισε να δημοσιεύει κόμικς. Ευτυχώς ο Bennett δεν επανήλθε. Και λίγο αργότερα στην εφημερίδα του, και παρά τη θέλησή του, δημοσιεύτηκε ένα από τα αριστουργήματα της ένατης τέχνης, το «Little Nemo in Slumberland» του Winsor McCay.