Οταν ο loser μετατρέπεται σε εκδικητή

Κανένας (Nobody, ΗΠΑ, Ιαπωνία, 2021, 92΄)
★★★½☆

● σκηνοθεσία: Ιλια Νέισουλερ
● ηθοποιοί: Μπομπ Οντενκερκ, Κόνι Νίλσεν, Αλεκσέι Σερεμπριάκοφ

Ο μεσήλικας Χατς μοιάζει θεατής της ζωής: πράος, μη-πρωτοβουλιακός, ένας καλοπροαίρετος loser της διπλανής πόρτας. Οταν στο σπίτι του εισβάλλουν ένοπλοι ληστές ένα βράδυ, ο Χατς δεν θα κάνει τίποτα για να προστατεύσει τον εαυτό του και τους δικούς του – απογοητεύοντας τον γιο και τη γυναίκα του. Η οργή που σιγά σιγά συσσωρεύεται μέσα του, όμως, θα φέρει στην επιφάνεια όχι απλώς μια άλλη πλευρά του, αλλά και μυστικά του παρελθόντος του που δεν πίστευε ότι θα ξαναθυμηθεί ποτέ. Ο αριστουργηματικός Μπομπ Οντενκερκ βάζει τα γυαλιά σε κάθε Τζον Γουίκ και κάθε Λίαμ Νίσον εκδικητή, με το υπέροχα ανέκφραστο πρόσωπο και το υπόγειο χιούμορ του. Ο Νέισουλερ... δίνει ρέστα με τη γραφικότητα της βίας, σαν παιδάκι που έχει καταναλώσει υπερβολική ζάχαρη, με απενοχοποιημένο κέφι – ώσπου, δυστυχώς, αφιερώνει όλο το τελευταίο μέρος της ταινίας αποκλειστικά στο εκρηκτικό μπουνίδι, ξεχνώντας την πρωτοτυπία ενός πολύ «κανονικού» και πολύ ιδιαίτερου ήρωα.

▶ COOL ΤΥΜΒΟΣ, TOWN CINEMAS, VILLAGE MALL, VILLAGE PARK ΡΕΝΤΗ, VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ, ΑΕΛΛΩ CINEMAX, ΑΛΕΞ, ΑΛΣΟΣ, ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ, ΗΛΕΚΤΡΑ, ΚΗΠΟΣ, ΚΟΡΑΛΙ, ΟΝΕΙΡΟ, ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ, ΣΙΝΕ ΚΕΚΡΩΨ, ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ, ΣΙΣΣΥ, ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ
 

Ο κατάσκοπος του Ψυχρού Πολέμου (The Courier, Ην. Βασίλειο, ΗΠΑ, 2020, 112΄)
★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Ντόμινικ Κουκ
● ηθοποιοί: Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Μεράμπ Νινίτζε, Ρέιτσελ Μπρόσναχαν, Τζέσι Μπάκλεϊ

Στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου, ο Βρετανός επιχειρηματίας Γκρέβιλ Γουίν στρατολογείται από την MI6 και τη CIA για να μεταφέρει στη Δύση πληροφορίες από τον Ρώσο κατάσκοπο, στρατηγό Ολεγκ Πενκόφσκι. Οι δυο άντρες θα γίνουν φίλοι αλλά ούτε η σχέση τους, ούτε οι προθέσεις τους μπορούν ν’ αναχαιτίσουν τον πιο βρόμικο πόλεμο που δεν έγινε ποτέ. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η ταινία απολαμβάνει ερμηνείες... ανώτερες των προσδοκιών της και παραμένει αξιοπρεπής, ενδιαφέρουσα αλλά τόσο ανέμπνευστη σκηνοθετικά που μόνο αφηγείται, χωρίς να μεταφέρει, την ένταση της ιστορίας και της εποχής ή το βάθος και τα διλήμματα των ηρώων της.

Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ (Ελλάδα, Κύπρος, 2019, 98΄)
​​​​​​​★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπαβέλλας
● ηθοποιοί: Μάκης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Σαράντης, Αννα Καλαϊτζίδου

Ο Αντώνης κι ο Χρήστος συγκατοικούν, σε στιλ φοιτητικό παρότι είναι τριανταπεντάρηδες, ο ένας μ΄ ένα παιδί κι οι δυο μαζί άφραγκοι, χωρίς παρέες, χωρίς στόχους. Εκείνο που στ΄ αλήθεια τους συνδέει είναι η λατρεία τους, ως fanboys, για τη Λώρα, μια πορνοστάρ του ΄90 που εξαφανίστηκε χωρίς ν΄ αφήσει ίχνη. Αυτά τα ίχνη θ΄ αναζητήσουν οι δυο φίλοι με εργαλεία έναν χειρόγραφο χάρτη, δυο-τρεις κομβικές συναντήσεις και την αχαλίνωτη φαντασία τους. Ο Δημήτρης Μπαβέλλας υπογράφει τη δεύτερη ταινία του (μετά το «Runaway Day» του 2013), ένα φιλμ (με συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Σαράγεβο) με υπέροχη πρόθεση, μια mainstream κωμωδία προορισμένη ν΄ αγγίξει όσους νοσταλγούν μια εποχή αθωότητας στον τρόπο ζωής, στο entertainment, στο σινεμά, στην τσόντα.

Ως fanboy κι ο ίδιος, ο Μπαβέλλας γεμίζει την ταινία του μ΄ ένα ποτ-πουρί απ΄ ό,τι αγαπάει, μάλλον, ακολουθώντας κι αυτός, σαν με χάρτη χαμένου θησαυρού, τις αναμνήσεις από το σινεμά, την τηλεόραση και την κουλτούρα που τον και μας μεγάλωσε. Εχει την εξυπνάδα να στηριχτεί σε δυο απολαυστικούς πρωταγωνιστές, αλλά και μια σειρά από δευτεραγωνιστές που αφήνουν τη σφραγίδα τους, από την εκπάγλου καλλονής εδώ Καλαΐτζίδου, ως έναν χαριτωμένα αυτοαναφορικό Δάνη Κατρανίδη, ως μία Υβόννη Μαλτέζου με κόμμωση Αννας Παναγιωταρέα. Με επιμέλεια του καλύτερου μαθητή, συνθέτει μια ταινία από εναλλασσόμενες αισθητικές επιλογές, προσθέτοντας στα εργαλεία του φυσικά υλικό VHS, αλλά και ένα «home movie» σε φιλμ 8mm, ως και μια σεκάνς σε goth ασπρόμαυρο. Σ΄ αυτή την υπερφόρτωση, σεναριακή και αισθητική, βρίσκεται αναπόφευκτα και η αδυναμία της ταινίας, μια και λίγοι και σίγουρα πιο έμπειροι σκηνοθέτες/σεναριογράφοι θα μπορούσαν να κρατήσουν το ενδιαφέρον και το χιούμορ μιας τόσο μαξιμαλιστικής ταινίας αμείωτα ώς το τέλος – οι ανατρεπτικές συναντήσεις της διαδρομής αρχίζουν να γίνονται προβλέψιμες και η κωμωδία, από την επίσκεψη των ηρώων στους νεο-χίπηδες και μετά, χάνει τη σπιρτάδα της. Κι η ίδια η επιμονή του Μπαβέλλα στις αναφορές του, όπως στο «Χαμένο Νησί» του Καραγάτση, υπονομεύει από μόνη της ένα φιλμ που επικαλείται ελαφρότητα αλλά δεν σταματά να της προσθέτει καλλιτεχνικά βάρη. Ακόμα κι έτσι, η αίσθηση που μένει στο τέλος είναι αυτή της καλόκαρδης περιπέτειας, της νοσταλγίας, μιας αναζήτησης θησαυρών που έχουν χαθεί στην εφηβική μνήμη και ξαναθυμάσαι με χαμόγελο.

Η πρώτη αγελάδα (First Cow, ΗΠΑ, 2019, 122΄)
​​​​​​​​​​​​​​★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Κέλι Ράιχαρντ
● ηθοποιοί: Τζον Μάγκαρο, Οράιον Λι, Τόμπι Τζόουνς

Στο Ορεγκον του 1850, σε μια Αμερική που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και ν’ αποκτήσει ταυτότητα και... πλούτο, ο Κούκι, ταλαντούχος μάγειρας που δουλεύει για συμμορίτες, έχει ως μοναδικό φίλο τον Κινγκ-λου, Κινέζο μετανάστη, εύστροφο και πολυμήχανο, που αναζητά μια καλύτερη ζωή. Οι δυο τους θα εφαρμόσουν μια εξαιρετική ιδέα για να πλουτίσουν, η οποία, ωστόσο, εξαρτάται απόλυτα από τις διαθέσεις της πρώτης αγελάδας που ήρθε στην περιοχή.

Η Κέλι Ράιχαρντ (του «Wendy and Lucy» και του «Old Joy»), διασκευάζει, μαζί με τον Τζόναθαν Ρέιμοντ, το δικό του βιβλίο «The Half-Life», αναζητώντας, όπως οι ήρωές της, τις ρίζες του Νέου Κόσμου, τους ανθρώπους και τα ήθη που δημιούργησαν την Αμερική, το καπιταλιστικό σύστημά της και τον πολυπολιτισμικό ιστό της. Με μια ταινία εποχής αναφέρεται ξεκάθαρα στο σήμερα – με τα απέραντα, πυκνά δάση του Ορεγκον στην οικολογική καταστροφή, με τον απλοϊκό, εργατικό Κούκι στα χέρια που, κυριολεκτικά «έχτισαν» τη χώρα, με τον Κινγκ-λου στην πολύτιμη εισροή από διαφορετικές κουλτούρες, αλλά και τα κύματα ρατσισμού. Πολυβραβευμένη την προηγούμενη σεζόν (Φεστιβάλ Τέλιουραϊντ, Λοκάρνο, Βερολίνου, η Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς για τους Κριτικούς της Νέας Υόρκης), η ταινία χειρίζεται τον ρυθμό της με τρόπο σκόπιμα βραδυφλεγή και τα νοήματά της με χέρι τόσο πολύ διακριτικό, που, τελικά, διατηρεί τη χάρη της αλλά όχι και τη δύναμή της, κινηματογραφικά ή ιδεολογικά, σαν τα τόσο γλυκά, βουτυρένια μπισκότα του Κούκι.

▶ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΒΟΞ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ
 

Μια φορά κι έναν καιρό  (Come Away, Ην. Βασίλειο, 2020, 94΄)
​​​​​​​★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Μπρέντα Τσάπμαν
● ηθοποιοί: Ντέιβιντ Ογιελόουο, Αντζελίνα Τζολί, Μάικλ Κέιν

Ο Πίτερ και η Αλις είναι δυο αδέλφια που ζουν σ’ ένα όμορφο σπίτι στην αγγλική εξοχή. Μόνο που οι δυο τους θα «ενηλικιωθούν» απότομα, θα ξεκινήσουν μια απίστευτη οδύσσεια και θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Ή ανάμεσα στο ταξίδι για τη Χώρα των Θαυμάτων ή τη Χώρα του Ποτέ. Γιατί τα δυο αυτά παιδιά είναι ο Πίτερ Παν κι η γνωστή Αλίκη του Λούις Κάρολ. Η σκηνοθέτρια και σεναριογράφος ταινιών σαν το «Brave» και τον «Πρίγκιπα της Αιγύπτου» ενώνει δυο από τα πιο εμβληματικά παραμύθια για να μιλήσει για την απώλεια και την παιδική δύναμη – αλλά μπλέκει τον, έτσι κι αλλιώς, γεμάτο αναφορές σεναριακό μίτο της σε τόσα σύμβολα και παραβολές, που καταλήγει μ’ ένα θέαμα εντυπωσιακό, αλλά αχρείαστα σκοτεινό και περίπλοκο.

Επανεκδόσεις

✓ «Το Παιχνίδι των Λυγμών» (1992, αστεράκια: 4), του Νιλ Τζόρνταν. Ο Φέργκους είναι ένας Βρετανός στρατιώτης που έχει απαγάγει ο IRA. Συνάπτοντας μια ιδιαίτερη φιλία μ’ έναν από τους απαγωγείς του, θα προσπαθήσει, όταν βρεθεί ελεύθερος, να συναντήσει μια σημαντική γυναίκα στη ζωή του φίλου του η οποία, όπως κι ο Φέργκους, κρύβει τα δικά της μυστικά. Η συγκλονιστική ταινία του Νιλ Τζόρνταν διατηρεί στο ακέραιο και σήμερα την ένταση, το πάθος, την εικαστικότητά της αλλά και το ανθρωπιστικό της μήνυμα που την έκανε, πριν από τριάντα χρόνια, τόσο πρωτοπόρα εκτός από σαρωτικά συγκινητική.

✓ «Καζαμπλάνκα» (1942, αστεράκια: 5), του Μάικλ Κέρτιζ. Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ κι η Ινγκριντ Μπέργκμαν στους ρόλους του Ρικ και της Ιλσα, ενός απαγορευμένου ζευγαριού στη δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου. Ενα από τα πιο εμβληματικά κι ακόμα αξεπέραστα ρομάντζα του σινεμά – μπορεί να το έχει δει κανείς πολλές φορές, αλλά πόσες το έχει απολαύσει σε μεγάλη οθόνη με ψηφιακές κόπιες;

✓ «Λαγωνικό 24 Καρατίων» (1964, αστεράκια: 3), του Μπλέικ Εντουαρντς. Ο επιθεωρητής Κλουζό διερευνά μια (και περισσότερες, στην πορεία...) δολοφονία σε μια έπαυλη. Η προφανής ένοχος είναι η υπηρέτρια, αλλά ο Κλουζό τόσο είναι γοητευμένος από την παρουσία της, που αποφασίζει να βρει... άλλον ένοχο! Η δεύτερη σε σειρά κωμωδία με ήρωα τον Κλουζό, με στιγμές γάργαρου γέλιου.