Το διαζύγιο του Παμμικρασιατικού με τη Λέσχη Κινηματογράφου Πάτρας

Είμαι και εγώ σε αυτούς που περιμέναμε με ανυπομονησία να ξεκινήσουν οι προβολές της Λέσχης Κινηματογράφου Πάτρας. Έτσι, όταν έλαβα το e – mail από τον Παμμικρασιατικό (εκεί όπου φιλοξενείτο η Λέσχη), με το πρόγραμμα προβολών χάρηκα πολύ.

Διαβάζοντας όμως, την ανακοίνωση, διαπίστωσα ότι ναι μεν θα γίνουν φέτος προβολές κινηματογραφικών ταινιών, αλλά όχι από τη Λέσχη Κινηματογράφου.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς συνέβη και ο Παμμικρασιατικός έφτασε στο «διαζύγιο» με Λέσχη Κινηματογράφου Πάτρας. Λένε, συνήθως, ότι στο διαζύγιο «φταίνε και οι δυο», για αυτό και

 κατά την άποψή μου δεν έχει τόση σημασία, ποιος ευθύνεται, εάν ευθύνεται.

Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι η Λέσχη Κινηματογράφου Πάτρας, αποτελούσε – αποτελεί καλύτερα γιατί δεν γνωρίζω τι θα γίνει – μια αυθεντική παρουσία πολιτιστικής αντίστασης, απέναντι στη μαζική κουλτούρα της τηλεόρασης και την ελιτίστικη προσέγγιση άλλων πολιτιστικών εγχειρημάτων της περιοχής.

Η Λέσχη, τουλάχιστον όπως την γνώρισα εγώ, λειτούργησε ως ένας φορέας προβληματισμού και αναζήτησης, από μια Αριστερή – δηλαδή λαϊκή – σκοπιά, όχι μόνο της Τέχνης του κινηματογράφου, αλλά της ίδιας της ζωής.

Προσέγγιζε τις ταινίες που προέβαλλε, ως αφορμή και «τροφή» για σκέψη, αναζήτηση και προβληματισμό, χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζει την πολιτιστική τους αξία.

Ανοίχθηκε στην κοινωνία, προβάλλοντας τη ζωή, τα πιστεύω, τις ιδέες, τις αναζητήσεις, την πολιτιστική κληρονομία, κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται δίπλα μας, αλλά δεν τους έχουμε γνωρίσει.

Έδωσε ευκαιρία σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες και κυρίως στα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, να γίνουν κοινωνοί της Τέχνης.

Για αυτούς τους λόγους, και άλλους ακόμη περισσότερους που δεν χωράνε σε αυτό το κείμενο, η Λέσχη Κινηματογράφου Πάτρας μας λείπει, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο της βαθιάς κρίσης αξιών που διέρχεται η κοινωνία μας.